Aanbesteden in de zorg: hoop of puinhoop?

Op 21 september heb ik op initiatief van enige zorgorganisaties en georganiseerd door het kennisinstituut Avicenna/KMBV, een ronde tafel voorgezeten over aanbesteden. Deelnemers waren beslissers en juristen uit het zorgveld. Aanbesteden is een instrument dat toenemend genoemd wordt voor verbindingskantoren bij het contracteren van zorg in de AWBZ. Juridisch voorliggende vraag is echter of verbindingskantoren verplicht zijn tot Europees aanbestden, als ik de criteria hoor denk ik van wel. Het wordt ook overwogen bij het contracteren door gemeenten binnen de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, als dat allemaal wel doorgaat. Belangrijkste uitkomsten wat mij betreft: -de verbindingskantoren zijn hier helemaal nog niet klaar voor en maken ook veel juridische fouten; dit biedt overigens kansen voor zorgaanbieders; -via de tendervoorwaarden kan heel erg gestuurd worden welke aanbieders uberhaupt in aanmerking komen. met name is van belang dat kleine innovatieve aanbieders niet uit het spel gedrukt worden; -de intramurale zorg zal lang niet zo flexibel kunnen worden ingevuld als de extramurale; -ook hier zitten we met een non-keuze tussen fundamentele andere paradigma's, in dit deel van de zorg komen we parallel ook overheidsplanning tegen en rugzakfinanciering van patienten, beide systemen staan haaks op aanbesteden, over beleids puinhopen gesproken. Het was een interessant debat, waarin ook voorbeelden werden gepresenteerd uit de bouwsector en uit het openbaar vervoer, daar kan de zorgsector nog veel van leren.