Samenwerking als bezweringsformule

Medio mei zat ik een drukbezocht congres voor te Arnhem over Woon-Welzijn-Zorg-projecten in die regio. Dergelijke projecten, die me niet veel zeiden, schijnen een bekend en gewild fenomeen te zijn. Wat daarbij vooral nodig schijnt te zijn, is dat er op dit terrein meer wordt samengewerkt. Samenwerking is zo'n beetje het meest misbruikte woord in al onze publieksdiensten. Het is altijd goed. Het moet ook altijd meer en beter. Het is een oplossing voor heel veel kwalen. En iedereen die het in de mond neemt, is ook altijd weer verbaasd dat het niet is gelukt. Dit congres werd gelukkig georganiseerd door een woningcorporatie, Vivare, die vond dat er met al dat samen gewerk eigenlijk heel weinig werd gepresteerd. Het was meer samenpraten dan samenwerken. En de rekening werd gezellig steeds doorgeschoven. Met natuurlijk ook een schuin oog naar de rijkgevulde kassen van de woningcorporatie. Het was dus wel duidelijk waarom de woningcorporatie niet zat te wachten op dergelijke partners. Ondertussen gebeurde er niet veel. De gemeenten hadden dergelijke projecten als speerpunt opgenomen in hun beleid, maar bleken geen idee te hebben wat het nu toevoegde in het bestaande aanbod en waarom niet gewoon voorgenomen bouwprojecten konden worden afgewacht. Mijn simpele aviezen aan het eind van de dag waren: -Houd ermee op dergelijke projecten als panacee te omarmen, bekijk per geval en per behoefte onder de bevolking wat het beste project is; -Werk alleen samen als het echt toegevoegde waarde heeft en iedereen ook echt zijn deel doet; -Schaf al het overige overleg af en stop dat in projecten die iets echt oplossen; -Vermijd structuren die zogenaamd gericht zijn op samenwerking, maar eigenlijk alleen maar anoniem ogen voor de burger zonder duidelijke verantwoordelijken. Velen leken opgelucht naar huis te gaan. Maar je weet het nooit. Zo'n dag is ook vaak een voorbeeld van mistige niet-zeggende communicatie, waarbij iedereen thuis toch weer zijn eigen conclusies trekt. Cultuur is taai.